Το εθνικό χρέος των Ελλήνων τραπεζιτών
Συχνά επικρίνονται οι τραπεζίτες για υπερβολική εμμονή στα οικονομικά αποτελέσματα και έλλειψη ευαισθησίας για τα κοινά προβλήματα. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, δύο κορυφαίοι τραπεζίτες απέδειξαν εμπράκτως ότι έχουν αντίληψη του εθνικού χρέους τους.
Σε μια περίοδο πρωτοφανούς δημοσιονομικής εκτροπής και ισχυρών πιέσεων στην πραγματική οικονομία, ο νέος διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, κ. Ταμβακάκης και ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, κ. Σάλλας, έκαναν δύο εξαιρετικά σημαντικές δημόσιες παρεμβάσεις, αποδεικνύοντας το ενδιαφέρον τους για την εθνική οικονομία και την κοινωνία.
Ο κ. Ταμβακάκης έκανε λόγο για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στην Εθνική και την ελληνική κοινωνία. Τόνισε ότι από το 2010 η Εθνική θα παρέχει «στήριξη στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά που με αξιοπρέπεια αντιμετωπίζουν την κρίση και εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις τους προς το τραπεζικό σύστημα», προαναγγέλλοντας έτσι θετικές για επιχειρήσεις και νοικοκυριά ρυθμίσεις ενήμερων οφειλών.
Για νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις με ληξιπρόθεσμες οφειλές, ο κ. Ταμβακάκης ανέφερε ότι «θα γίνει αναδιάρθρωση χρεών, μέσα και από το υπό διαμόρφωση νομοθετικό πλαίσιο, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ίσως γίνουμε και πιο τολμηροί από αυτό». Προανήγγειλε, επίσης, την «υιοθέτηση ενός τιμολογίου υπηρεσιών που θα λαμβάνει υπόψη τις εξελίξεις της νομολογίας, θα είναι σύγχρονο, διαφανές, χωρίς τα ψιλά γράμματα που τραυματίζουν την εμπιστοσύνη τραπεζών και καταναλωτών».
Επιπλέον, ο κ. Ταμβακάκης δεσμεύθηκε δημόσια ότι, ανεξάρτητα από την πιθανή -κατά το χρόνο της ομιλίας του- νέα υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από την Moody’s, η μεγαλύτερη ελληνική τράπεζα θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί το Δημόσιο, αγοράζοντας κρατικούς τίτλους.
Από την πλευρά του, ο κ. Σάλλας παρουσίασε ένα συνεκτικό σχέδιο εξόδου από τη δημοσιονομική κρίση, με τολμηρές και προσεκτικά αποτιμημένες προτάσεις για την αύξηση των εσόδων, τόσο από την φορολογία, όσο και από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Έκανε λόγο δε για μέτρα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας που μέσα στο 2010 θα μπορούσαν να αποδώσουν έως και 15 δις. ευρώ, μειώνοντας ισόποσα το δημόσιο χρέος.
Αυτά δύο είναι παραδείγματα τραπεζιτών που αποδεικνύουν με τη δημόσια παρουσία τους, ότι μεριμνούν για το δημόσιο συμφέρον. Αναμφίβολα δεν είναι τα μόνα παραδείγματα τέτοιας στάσης, είναι όμως ίσως ενδεικτικά, των δυνατοτήτων που έχουν οι τραπεζίτες να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς την ευημερία του οποίου δεν θα μπορούσαν άλλωστε και τα ιδρύματα που διευθύνουν να εμφανίσουν υγιείς ισολογισμούς και κερδοφορία.
Αυτή, άλλωστε, είναι η «χρυσή» παρακαταθήκη, που άφησαν στην ελληνική κοινωνία ιστορικές προσωπικότητες του τραπεζικού χώρου, όπως ο Ξενοφών Ζολώτας, ο Θ. Καρατζάς και άλλοι.