Η ακριβή μας Δημοκρατία
Οι πατέρες του Έθνους μπορεί να διαφωνούν σε πολλά, σε ένα όμως δεν μπορούν παρά να συμφωνήσουν: η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε οριακό σημείο. Όχι μόνο εξαιτίας των γνωστών, χρόνιων προβλημάτων του υπερχρεωμένου και αναποτελεσματικού δημοσίου τομέα, αλλά και επειδή η πραγματική οικονομία βυθίζεται σε μια πρωτοφανή ύφεση.
Την ώρα που η κυβέρνηση υποχρεώνεται να επινοεί διαρκώς φοροεισπρακτικές επιδρομές στους πολίτες, διεθνείς οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ήδη επεξεργάζονται και προτείνουν «λύσεις» για το δημοσιονομικό πρόβλημα, που θα οδηγούσαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες σε απότομη επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου (μέχρι και η κατάργηση των δώρων εορτών και του επιδόματος αδείας στους συνταξιούχους προτάθηκε από τους ειδικούς του ΔΝΤ!).
Δυστυχώς, μπροστά σε αυτή την τραγική κατάσταση, ουδείς από τους πατέρες του Έθνους φαίνεται αποφασισμένος να συζητήσει για το κόστος των δημοκρατικών μας θεσμών, για την ακριβή μας Δημοκρατία. Στην Ελλάδα, η λειτουργία του πολιτεύματος, χωρίς τα αναμενόμενα αποτελέσματα για το λαό, χρυσοπληρώνεται από το υστέρημα των φορολογουμένων.
Το κράτος πληρώνει γενναιόδωρες επιδοτήσεις στα κόμματα για τη λειτουργία τους, ενώ πληρώνει πανάκριβα τη διοργάνωση των εκλογικών αναμετρήσεων (120 εκατ. ευρώ κόστισαν οι ευρωεκλογές). Χιλιάδες υπάλληλοι και αστυνομικοί απασχολούνται στα γραφεία των 300 βουλευτών και την παροχή υπηρεσιών ασφάλειας στους πολιτικούς μας -οι οποίοι δεν διστάζουν να αξιοποιούν τους αστυνομικούς ακόμη για τα ψώνια τους.
Κάθε βουλευτικό γραφείο, ακόμη και των βουλευτών που σπάνια ακούγονται στη Βουλή, ή παράγουν κοινοβουλευτικό έργο, στελεχώνεται με επιστημονικούς συνεργάτες και αποσπασμένους υπαλλήλους, που κοστίζουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο στον προϋπολογισμό. Αν σε αυτές τις δαπάνες προσθέσουμε τις αμοιβές και τις συντάξεις βουλευτών εν ενεργεία και των χιλιάδων απομάχων, ή τα έξοδα για τα βουλευτικά αυτοκίνητα, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι φορολογούμενοι επιβαρύνονται με τεράστια ποσά για τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Από τη μεταπολίτευση η χώρα έχει κατακτήσει τη δημοκρατική ομαλότητα -και αυτό είναι ένα σημαντικό επίτευγμα. Όμως, η σημερινή κρίση πρέπει να αποτελέσει για τους πατέρες του Έθνους μια αφετηρία προβληματισμού: όσο η Δημοκρατία μας παραμένει προδήλως σπάταλη, τόσο πιο δύσκολα θα πεισθούν οι πολίτες να αποδεχθούν νέες θυσίες, που αργά ή γρήγορα θα είναι αναγκαίες για τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Και όσο περισσότερο η σπατάλη των πολιτικών φαίνεται προκλητικότερη, σε μια κοινωνία που καλείται βίαια να προσαρμοσθεί σε χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, τόσο πιο σοβαρός θα γίνεται ο κίνδυνος των κοινωνικών εκρήξεων. Πρώτο άμεσο βήμα η μείωση του αριθμού των βουλευτών που πρότεινε και ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κωστής Στεφανόπουλος.