Δικαστικός έλεγχος στις … υποσχέσεις!
Η πολιτική «συνταγή» είναι σε όλους μας γνωστή: κάθε κόμμα εξουσίας που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα αισθάνεται σχεδόν υποχρεωμένο να υπόσχεται στους πάντες… τα πάντα. Και, όταν τιμηθεί από τους πολίτες με την ψήφο τους, να δείχνει συνέπεια μόνο στην… αθέτηση των περισσότερων από τις υποσχέσεις που είχε αφειδώς μοιράσει προεκλογικά. Τα ωραία προεκλογικά προγράμματα όμορφα… καίγονται μετεκλογικά και οι πολίτες τείνουν πλέον να θεωρούν αναξιόπιστους όχι μόνο τους πολιτικούς που ευθύνονται για την ασυνέπεια, αλλά το πολιτικό σύστημα συνολικά.
Ιδιαίτερα σήμερα, που τα πολιτικά συστήματα όλων των χωρών καλούνται να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να διαχειρισθούν αποτελεσματικά τη χειρότερη διεθνή μεταπολεμική κρίση, αυτό το έλλειμμα αξιοπιστίας είναι ίσως πιο επικίνδυνο από κάθε άλλη φορά. Την ίδια ώρα που οι πολίτες και οι επιχειρηματικές δυνάμεις της χώρας έχουν απόλυτη ανάγκη αξιόπιστης ηγεσίας για να δείξει το δρόμου εξόδου από την κρίση, η κοινή αντίληψη αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος υπονομεύει εξ αρχής κάθε εθνική προσπάθεια για την οικονομική ανάκαμψη.
Μήπως ήλθε η ώρα, λοιπόν, να αναζητήσουμε νέες λύσεις για την ενίσχυση της αξιοπιστίας της πολιτικής; Μια ιδέα θα ήταν να τεθούν οι υποσχέσεις των πολιτικών υπό δικαστικό έλεγχο. Να ιδρυθεί, δηλαδή, ένα Ειδικό Ακυρωτικό Δικαστήριο, στο οποίο οι πολίτες θα μπορούν να προσφεύγουν, ζητώντας την ακύρωση νομοθετικών πρωτοβουλιών, οι οποίες δεν συνάδουν με το προεκλογικό πρόγραμμα του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.
Οι περισσότεροι έχουμε κατά νου αρκετές νομοθετικές ρυθμίσεις της σημερινής, ή και παλαιότερων κυβερνήσεων, που βρίσκονται σε προφανή αναντιστοιχία με τα προεκλογικά τους προγράμματα.
Λόγω επικαιρότητας επισημαίνω μια τέτοια περίπτωση κραυγαλέας ασυνέπειας: από χρόνια, το σημερινό κυβερνών κόμμα επέμενε στην ανάγκη αναμόρφωσης του πλαισίου λειτουργίας της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, την οποία χαρακτήριζε «τρικέφαλο τέρας», με υπέρμετρες εξουσίες νομοθετικού, εκτελεστικού και δικαστικού χαρακτήρα. Η κυβέρνηση, όμως, όχι μόνο διατήρησε και επεξέτεινε τις υπερεξουσίες, αλλά επιχειρεί τώρα, με νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή, να θεσμοθετήσει τον πλήρη έλεγχο της Ε.Κ. από την εκτελεστική εξουσία (που μόνο στη χώρα μας εκπροσωπεί τόσες πολλές εισηγμένες εταιρίες), δηλαδή από τον εκάστοτε υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών!
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι απλό: αν υπήρχε το Ειδικό Δικαστήριο που περιγράψαμε, θα μπορούσε με τόση ευκολία μια κυβέρνηση να «ξεχνά» την προεκλογική ρητορική, με βάση την οποία εκατομμύρια πολίτες το με την ψήφο τους; Μάλλον όχι…